Mornin’
Alvast een disclaimer: Dit is een belachelijk lange tekst.
Beetje in de lijn van die belachelijk lange pandemie waar we nu alweer bijna twee jaar in zitten. Soort plek in ’t universum waar de tijd stilstaat en alles oneindig lang lijkt te duren. De Citadel van Kang. Of zeg maar wat ik voel wanneer ik tien minuten van Emily In Paris moet doorstaan.
Eigenlijk is dat wel hoe we het afgelopen jaar kunnen omschrijven. Het tweede seizoen van een serie, waarbij het eerste deel eigenlijk al de kwaliteit had van een PowNed productie. En ook maar door bleef gaan. Telkens wanneer je dacht dat het de series finale was, plakte ’t virus er weer een seizoen aan vast. Zit je opeens weer midden in twaalf afleveringen van 24 waar Dr. Dre denkt dat hij Jack Bauer is. Married At First Sight met Andrea Bocelli. Of dat seizoen van Lost waar iedereen niet dood was, maar toch ook weer wel. (Dit is geen metafoor voor de cultuursector, maar je mag de vergelijking van mij wel maken)
2021 was gewoon een bende. De situatie in Afghanistan. Israël en Palestina. Bij het Capitool rellen met de Qanon Shaman. Niet op je klok kijken en net te laat weggaan op een feestje van $hirak. Die Bernie Sanders meme. De vrijheid in West-Papua. Rutte die ontslagen werd en als straf heel Nederland een avondklok cadeau deed. Engelsen die weer eens ‘It’s coming home’ scandeerden, maar het enige dat ze wisten te winnen was steeds als eerste Europese land een nieuwe covid-variant krijgen. De avatars van ABBA waar niemand om vroeg. Net als de Roast van Hans Klok. NFT’s. ViaPlay. Die Friends reünie. De return van “Bennifer”. De bloed-Nikes van Lil Nas X. Überhaupt de Nike SNKRS app. Dat album van DJ Khaled. De zoon van Tom Hanks die ‘white boy summer’ een ding wilde maken. Shotjes Vodka doen in Letland. Fernandes Sparkling Coco proberen te vinden. Peru (onthoudt dit land even) die er zes ministers van Volksgezondheid doorheen wist te jagen in net zoveel maanden. Een PS5 is nog steeds net zo onvindbaar als een goede acteur in GTST. Tiktok dat hardnekkiger blijkt te zijn dan de Delta-variant. En we hadden ook nog de Ever Given die een week lang alles blokkeerde op Aarde, behalve de insta account van Doutzen Kroes. En die van Bilal. Maar daar zorgde hij zelf uiteindelijk vakkundig voor.
Enige pluspuntje aan dit krankzinnige jaar (naast Squid Game en Kendall Roy) was dat je dankzij dit overheidsbeleid, dat lijkt geschreven door de FIA, niet meer zesenveertig keer per jaar moest aanschuiven bij van die verplichte verjaardagen. Je kent ze, helaas, wel. Bij binnenkomst door de slingers heen moeten tijgeren. Tuinstoelen in de woonkamer. Mooi in een kringetje. Plakjes leverworst. Kaas. Met een vlaggetje erin. In blokjes uiteraard. Een slagroomtaart met een foto van de jarige erop. Er zitten met tien mensen en dan negen bitterballen geserveerd krijgen. Zodat iedereen er meteen eentje pakt en standaard z’n tong een uur niet meer voelt.
Iedereen moeten groeten (drie zoenen, rip) en awkward zeggen “ja, jij ook gefeliciteerd”. Antwoord geven op de vraag “Wat vind jij daar nou van, dat gedoe van Marco?” terwijl je een plak cake krijgt met een klodder slagroom die erop gemikt is als een ongeleid projectiel dat is afgeschoten door Ray Charles. Cake die je wegduwt met Euroshopper cola. Of koffie. Alsof je op visite bent in de Senseo fabriek, zoveel filterwater wordt er uitgedeeld. Tante Ingrid die roddelt over de achterkleinkinderen van die ene nicht die nooit op verjaardagen komt, getrouwd is met die ‘exotische’ jongen met die moeilijke naam en nu op Curaçao “alleen maar foto’s van zichzelf op Facebook post en nooit dingen terugliked”. Buurvrouw Irene die roept dat “Andre écht een zwaar jaar heeft gehad” en ze helemaal snapt waarom hij terug is bij Monique, maar ook vindt dat (de praktisch net zo oude) Bridget nou eens een man van haar eigen leeftijd moet zoeken. En opa Henk die stiekem wat Jenever in z’n kopje slootwater giet, omdat hij nuchter liever long-covid zou krijgen, dan nog een minuut langer hier in die kring zitten.
En jij vanuit je ooghoek ziet hoe twee, net-iets-te-aangeschoten, ooms van de jarige bíjna op het punt staan om elkaar aan te vallen. En één van de twee, net voor de eerste klap, nog fluistert: “Bill Gates is de duivel. Hilary drinkt echt bloed van baby’s en over tien jaar, na de great reset, ga je pas snappen wat Doutzen en Tim Douwsma bedoelden. Dan doe jij niet meer mee”. Dit alles terwijl je tante je, net zo subtiel als een optreden van Travis Scott, vraagt naar drie exen geleden. Ja, dit was 2021 in een notendop. Dan is zo’n Zoom verjaardag zo gek nog niet.
En terwijl wij allemaal rustig thuis zaten, hopende dat we weer na negen uur ’s avonds wc-papier konden kopen, of een keer ergens kunnen eten zonder zelf af te hoeven wassen, speelde een stel miljardairs het script van Don’t Look Up na en mochten we wereldwijd vanuit onze woonkamers klappen voor mensen die letterlijk miljarden de lucht in aan het steken waren. Vond ik Bigidagoe’s interpretatie van ‘opblazen’ toch zinvoller.
Muzikaal was 2021 gelukkig wel een fijn jaar. Drie films met muziek van Lin-Manuel Miranda. Cho bracht eindelijk zijn officiële debuutalbum uit. Dopebwoy ging lekker met zijn label ‘Forever Lit’ (vernoemd naar die kaars uit Encanto) en de soap rondom Ye en Drake was beter dan ’t tweede seizoen van Selling Sunset. Konden we dat helaas ook maar zeggen over de uiteindelijke albums. In Nederland moesten we natuurlijk dealen met de geschiedenisdocent die zijn eigen historie aan het schrijven is, maar muziek verzacht alle pijn: Het was het jaar van Kevin. De man die zichzelf ‘slow flow’ noemt en dan z’n album ‘Grote Versnelling’ meegeeft als naam. Ik had gekozen voor ‘Uitrollen in z’n vrij’. Het jaar van Yade Lauren die Adele versloeg. De terugkeer van Ronnie. Lijpe die leeglopende rosters compenseerde door genoeg muziek uit te brengen voor acht artiesten. En Mart Hoogkamer die heeft bewezen dat corona niet alleen je longen, maar ook je hersenen kan aantasten.
En natuurlijk in november de FMA’s. Onbedoeld toch het laatste feestje van het jaar. Tenzij je Amigos op je telefoon hebt. En zo zitten we weer in december. Deze maand is ook een zooitje: KKW had meer zin in Pete Davidson dan Ye. KM bleek erg veel verstand te hebben van kg’s. En SBS cremeerde de carrière van Gordon met een open haard op de TV. En zo sukkelt er weer een jaar voorbij, waarin het virus opduikt, zich verstopt, weer terugkomt met een nieuwe Fortnite skin, toch weer even verdwijnt in de nazomer en dan in de winter een comeback maakt. Steeds net niet. Beetje rommelen met de samenleving, maar niet die genadeklap. Snap ’t wel: Als ’t virus écht zou winnen, zou ’t daarna een freestyle van Ali krijgen. 2021 was gewoon de Met outfit van Kim.
Weer een jaar met een hoop vraagtekens dus. Maar ongeacht Corona is er gelukkig wel wat zekerheid in 2022: Er is gewoon weer een nieuwe DiXte. Eentje die net zoals 95% van de wereld even een boostershot heeft gepakt zo tegen ’t eind van het jaar. Het origineel kwam al in de zomer uit (de track, niet weer een covid-variant), heeft ondertussen al meer dan 20 miljoen streams, maar om de winter door te komen is er toch de hulp ingeroepen van de, immer betrouwbare, zielloze hit-fabriek uit Halifax, West Yorkshire. En de maker van mijn meest geluisterde Spotify track van 2021. En ik zie het zomaar gebeuren dat ze met dit nummer volgend jaar hoog in veel Wrapped lijstjes eindigen.
Maar eerst zijn ze een week lang extra vaak te horen op FunX: Fireboy DML en Ed Sheeran met ‘Peru’. (Zei toch dat je ‘t land even moest onthouden)
Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.