Football Is Life. Dat is wat Dani Rojas me al twee seizoenen lang vertelt in Ted Lasso. Rinus Michels vertelde juist dat voetbal echte oorlog was. Maar Dani Rojas uit Far Cry 6 combineert die twee een beetje. Het leven van deze Dani Rojas staat in het teken van oorlog.
En dus mijn leven ook, want Ubisoft games nemen standaard iedere vorm van sociaal voor minimaal een maand over. Ik ben er nog steeds niet uit wie er precies daar op kantoor ooit “groot, groter, grootst” riep en dat wist om te bouwen naar het interne evangelie. Maar diegene had van mij ook “goed, beter, beste” kunnen scanderen.
Want Far Cry 6 is nice. Maar dat was Far Cry 4 ook. New Dawn eveneens. Zelfs Primal was aardig. En 5 slaan we voor ’t gemak maar even over. Maar conclusie is wel dat de Far Cry games last hebben van dezelfde issues als de Spotify Top 50: Alles lijkt op elkaar. Alsof je elke 24 maanden een nieuwe Fortnite skin van 60 euro koopt. Wat niet de ergste misdaad op Aarde is, maar managing expectations is wel nodig bij een serie als Far Cry.
Gelukkig zijn er wel pluspunten hoor. De wereld van 6 is gelukkig weer een tropisch eiland in plaats van een braakliggend stuk akker in Hillbilly USA, de opening credits zijn prachtig en de game speelt gewoon weer prima. Jetpacks, rockets launchers, een puppy op wielen. Het is weer volledig over-the-top en allemaal entertaining. Maar je zit niet tachtig uur met je controller in je handen te denken dat dit de beste game ooit gemaakt is.
Dat voel je al helemaal als je logisch gaat nadenken over het verhaal. Of wat er door moet gaan voor verhaal. Sowieso een ding bij open-world games, waar je meestal de wereld moet redden, maar ondertussen ook iemands verloren kip moet opsporen en een kwartier bezig bent met een kistje vinden waarin een nieuwe outfit zit voor een character dat je in principe nooit ziet. (Ik wil graag een third-person Far Cry, alvast bedankt Ubisoft)
Het verhaal dus. De grote vijand is deze keer Gus Frings. Helaas zonder Los Pollos Hermanos. Wel met een enorm leger. Een extra portie over-acteren. En gelukkig met iets minder cult. (Maar daarentegen wel weer net iets te veel herkenbare hedendaagse krankzinnige dictator)
Het verhaal is simpel: Bevrijd een eiland waar je niet vandaan komt, met mensen die je niet kent, van een vijand die niet te verslaan lijkt. Wat natuurlijk eigenlijk inhoudt dat je tweehonderd checkpoints, bases en konvooien moet liberaten.
Ja, eentonig. Ja, nog steeds leuk met nieuwe wapens. Ja, net iets te langdurig. Ja, net als zak chips op het moment heerlijk, maar als de zak leeg is kotsmisselijk en je een beetje vies voelen.
Maar aan de andere kant: wie houdt er niet van wat chips op z’n tijd?
Belangrijkste vraag: Hoe lastig is de platinum?
Het is een Ubisoft game: De platinum is prima te doen, maar duurt alleen langer dan een speech van de Paus tijdens Kerst. In slow-motion. En met zestien dlc packs ga je voor 100% completion minstens nog een jaar of twee moeten uittrekken. Maar: In de kern dus niet echt een drama. Je moet alleen iemand vinden die de game ook heeft voor een co-op trophy. Kan je ieder geval samen het leed delen.