The Blair Witch Project. Die negenhonderd Scream films. Nieuwe muziek van Nickelback. Er is genoeg aanbod als het aankomt op horror. Qua games ook natuurlijk. Denk aan Resident Evil, Silent Hill en alles waar Peppa Pig in voorkomt.
En nu dus ook The Callisto Protocol. Een game die er in al z’n smerigheid prachtig uitziet. En ook nog eens best lekker wegspeelt. Maar ook duidelijk laat zien dat er ruimte voor verbetering is.
Je kan ’t een beetje vergelijken met de eerste Uncharted. Je voelde aan alles dat je iets goeds aan het spelen was, maar ook dat het allemaal nog stukken beter kon. En dat geldt hier ook wel. En dan negeren we even dat hoofdpersoon Jacob echt de meest karakterloze guy is die ooit werd geboren uit pixels.
In vergelijking met hem heeft een nat washandje nog meer persoonlijkheid. Aan Jacob valt er niet veel te verbeteren, behalve een compleet nieuwe character maken voor deel twee. Maar verder is nog genoeg te sleutelen voor een nóg betere tweede game.
Zo is het verhaal prima. Maar niet meer dan dat. Je moet net iets te vaak kruipen door tunnels en schachten en op een gegeven is moment is er een bepaalde soort vijand die voor een jumpscare moet zorgen, maar vooral zorgt voor ongeloof en jezelf hardop afvragen wat de developers dachten toen ze voor de zestigste keer probeerden je te laten schrikken met hetzelfde trucje.
Voor een game die niet per se heel lang is, leken sommige stukken wel uren te duren. En please, als je me honderd keer dood laat gaan en ik opnieuw die boss fight moet doen, laat me cut-scenes skippen.
Maar met al het geklaag uit de weg, valt er nog meer dan genoeg te genieten. Laten we sowieso beginnen met wat je ziet op je scherm. Dit is één van de mooiste games van het jaar als je puur naar de graphics kijkt. Jacob beweegt dan wel als een slak op een stilstaande roltrap, hij ziet er wel beter uit dan negentig procent van z’n concurrenten.
Maar ook de audio zit goed in elkaar. Je bent vaker aan het meppen dan schieten, en iedere keer als je uithaalt klinkt het echt alsof je rondzwaait met een metalen vliegenmepper. Die trouwens ook heel goed wordt nagebootst door je DualSense. Niks kan tippen aan de bijl van Kratos, maar dit voelt ook echt heel prettig tijdens het spelen.
Wat je dan overhoudt is een game die heel duidelijk in een verbeterde sequel echt kan uitgroeien tot een geweldige franchise, maar voor nu vooral zorgt voor best wel een paar uur entertainment. Het wordt trouwens nergens écht eng, vooral smerig, maar als je alles bij elkaar optelt, is de game zeker de moeite waard om te proberen.
Belangrijkste vraag: Hoe lastig is de platinum?
Door de jaren heen zijn er genoeg manieren bedacht om een game makkelijker of toegankelijker te maken. Denk aan Chapter Select of handige checkpoints. De makers van The Callisto Protocol hadden daar precies geen boodschap aan.
Mis je één collectible? Jammer joh, speel de hele game maar opnieuw. Je hebt net je wapen geupgrade voor een boss fight? Leuk voor je. Maar als je doodgaat, kan je ’t gewoon weer helemaal opnieuw doen.
Je moet dus heel zorgvuldig en secuur spelen, maar als je daar op let, dan is het allemaal te overzien. De game op ‘hard’ is soms taai, vooral als ze opeens besluiten tien monsters -tegelijkertijd- op je af te sturen.
Maar met een beetje doorzetten, heel hard vloeken en wat denkbeeldig discuswerpen met je controller, kom je er uiteindelijk wel.