Forspoken is een beetje als een Netflix-serie. In het begin ben je enthousiast. Na twee afleveringen heb je lichte twijfel. En als je eenmaal bij aflevering vier bent, heb je door dat dit eigenlijk niet meer te redden valt. Maar ja, je bent al over de helft van de serie, dus je kijkt toch maar door. Om eindelijk na de laatste aflevering een beetje verdoofd naar je tv te staren. Wat je hebt gekeken was niet slecht. Maar ook zeker niet goed.
Die serie, maar dan in game-vorm, dat is Forspoken.
En daar is op zich niks mis mee. Er staat genoeg content op Netflix die prima wegkijkt op een saaie zondag, maar je verder nooit meer aan zal terugdenken. Licht entertainment is soms ook lekker. Maar in het geval van Forspoken voelt het vaak toch als een gemiste kans. Je voelt dat er veel meer potentie in de game zit, dan dat eruit is gekomen.
Het begint al met de intro, die veel te gehaast aanvoelt en qua gameplay ook weinig enthousiasme opwekt. Eenmaal aangekomen in het land van grijs en bruin (hier komen we nog op terug) word je in een verhaal geslingerd dat zo ingewikkeld aanvoelt, dat je bijna Wikipedia erbij wil pakken om voor jezelf een organogram te maken. En dan is het ook nog eens een verhaal dat zowel langdradig als gehaast voelt.
Frey houdt, net zoals elke main character in 2023, enorm veel van praten. Maar dat is niet heel storend. Erger is dat elk gesprek begint met een soort fade in, eindigt met een fade out, en je altijd een paar seconden moet wachten voordat je weer controle over haar krijgt. Die game is letterlijk twee keer zo lang als nodig, door alle momenten waarop je vooral wacht tot je controller weer werkt.
Maar vooruit: Als je controller werkt, is het wel genieten. Want rondrennen in Forspoken is geweldig. Als je eenmaal alle moves hebt unlocked is het heerlijk om met Frey door de game te bewegen. Het is alleen zo jammer dat de wereld waar je doorheen sprint, eruitziet als een tube bruine verf waar iemand per ongeluk op is gaan staan. Er zit gewoon geen kleur in deze game. Alles is net zo grauw als een herfstdag in Nederland.
Tel daarbij op dat de wereld leger is dan mijn portemonnee en je hebt dus uiteindelijk een modderig canvas waar alles lijkt op een omver gestoten emmer kots. En ja, het verhaal maakt deels duidelijk waarom de wereld zo levenloos is. Maar zelfs nadat ik klaar was met de main story, zag alles er nog uit als de binnenkant van een cementmolen. Ik heb net de wereld gered, geef me wat gekleurde bloemen en bomen met groene bladeren, please!
Het zijn dit soort kleine dingen, die uiteindelijk voor het grotere gevoel zorgen dat Forspoken vol zit met goede ideeën, die helaas slecht zijn uitgevoerd.
Desondanks kan je prima een weekend lol hebben met deze game. Maar hou je verwachtingen een beetje in check. Ga niet uit van Strangers Things, maar meer Emily In Paris.
Belangrijkste vraag: Hoe lastig is de platinum?
Niet heel lastig. Wél heel lang. Je moet heel veel spells upgraden, wat vooral kan door te vechten met diverse vijanden. Die je weer moet vinden in chocoladeland.
Uiteindelijk ben je wel een uurtje of veertig zoet ermee. Waarbij op een gegeven plezier vooral zal omslaan in frustratie. Dan weet je dat alvast