De eerste Spider-Man game was heerlijk. Door Manhattan heen zweven voelde geweldig en ondanks dat ik constant rugzakjes aan het opsporen was en dezelfde vier criminelen schijnbaar elke tien minuten een auto stelen, zorgde de het plezier van het spelen ervoor, dat ik me nooit stoorde aan het herhaling van activiteiten.
Wat dat betreft was Miles Morales voor mij eigenlijk de ideale game: nog steeds heerlijk door New York heen reizen zonder files, maar net wat compacter. Geen eindeloze random activiteiten of een map met meer iconen dan de Rock & Roll Hall of Fame.
Vraag is natuurlijk: Is Spider-Man 2 de perfecte mix van de eerste twee games of toch meer een mooiere versie van deel 1? De conclusie: een beetje van beide.
Het is nog steeds heerlijk om door de lucht heen te glijden, de nieuwe gadgets zorgen dat je nóg sneller gaat en ondanks dat de map twee keer zo groot is geworden, voelt het nergens alsof je tijd aan het verspillen bent met van A naar B komen.
Maar ondanks de nieuwe verpakking (Mysterio, Prowler, Sandman, The Flame) ben je stiekem, naast het verhaal, toch gewoon weer dezelfde side-missions aan het doen. Korte puzzels of random vijanden zó hard aanpakken dat ik echt vragen heb bij de hoeveelheid ziekenhuis-opnamen in deze game. Wat dat betreft is er dus niet veel anders. Vond je dit leuk in de eerste game, dan ga je ‘t hier ook prima vinden. Baalde je hiervoor van dit soort activiteiten, dan ga je waarschijnlijk geen platinum pakken of het doen onder licht protest.
Dan het verhaal, hoe zit het daarmee?
Ja, op zich wel goed. Maar het is ergens grappig dat dit deel zowel iets te lang als ook te gehaast voelt. Afgezien van één hele toffe twist die ik niet zag aankomen, voelt alles rondom Venom wat gehaast. En ook Kraven komt en gaat wanneer hij er zin in heeft. Misschien was de focus op één vijand beter geweest. Maar goed, ik ben geen scriptschrijver, dus misschien dat mijn versie eruit zou zien als een halve GTST aflevering waar niemand op zit te wachten, dus ik ben blij met wat ik gekregen heb van Insomniac.
Qua gameplay is de nieuwe wingsuit waarschijnlijk het allerleukste. Met de snelheid van een wielloze F1 auto ga je door de lucht en met nog meer nieuwe nuances qua vechten en bewegen voelt alles toch nét weer even iets lekkerder dan in de vorige twee games.
De MCU heeft het momenteel lastiger dan een vis die niet kan zwemmen, maar de Insomniac games hebben gelukkig nog geen last van een verlies aan focus. Spider-Man 2 laat zien dat twee Spider-mannen prima naast elkaar kunnen bestaan en heeft genoeg open eindjes voor het derde deel, dat er natuurlijk gaat komen.
En ondanks dat ik dan weer mopperend negentig rugzakken ga zoeken en vijftien keer door hoepels moet vliegen om een drone te pakken, zit ik op de dag van release gewoon met een controller in m’n handen. En stiekem waarschijnlijk gewoon weer met een grote glimlach als ik door Manhattan heen zweef.