Mornin’
Nog een paar weken tot ik vier dagen lang doe alsof ik met gemak tot drie uur ’s nachts kan opblijven. Dan is het weer tijd voor ADE, de jaarlijkse out-of-office exodus van de muziekindustrie. En om alvast een beetje op te warmen, ben ik de afgelopen paar weken een paar keer na middernacht de stad in geweest. Dat was… weer even wennen. Om het voorzichtig uit te drukken. Ik voelde me daar net zo op m’n gemak als Daniel Ricciardo momenteel op een Formule 1-circuit of Pieter Omtzigt in de Tweede Kamer.
Vechten om een kluisje met iemand die qua leeftijdsverschil je kind had kunnen zijn. In de rij voor de bar jongens zien voordringen, die naderhand vragen of jij hun drank kan bestellen omdat ze de achttien nog niet aantikken. Voelde me net een onderbetaalde begeleider op een overbevolkte nachtelijke BSO voor pubers.
Wat dat betreft is uitgaan toch héél anders wanneer je negentien bent en er nog echt zin in hebt. Die leeftijd waarop je nog verse nieuwe schoenen aandoet, wetende dat die er de volgende ochtend uitzien alsof je met je voeten het terrein van de Zwarte Cross bent gaat egaliseren. Dat je bijna zenuwachtig staat te bidden dat de security je gewoon binnen laat, zeker wanneer je net even anders gepigmenteerd bent dan Evert of Diederik.
Maar wanneer je bijna de veertig aantikt is die stress volledig weg: Je wil juist niét binnenkomen, want dan kan je snel op je e-bike met smalle banden terug naar je woonkamer, om verder te kijken hoe de Menendez broertjes jongleren met een shotgun. Maar helaas. Je komt natuurlijk gewoon binnen. De security geeft je zelfs voorrang, omdat je elkaar kent van de chiropractor waar jullie hele gesprekken voerden over kunstheupen.
En dan sta je daar opeens op de dansvloer. Met earplugs in. Je voelt je toch een soort ademend fossiel. Net zo gedateerd als een outfit van PME Legend. De enige troost is dat tijdens ADE de gemiddelde leeftijd ergens zweeft tussen minimaal twee keer per nacht opstaan om naar de wc te gaan en rollators uitzoeken. Alsof het jaarlijkse uitje van Rotary-club per ongeluk de Jimmy Woo heeft geboekt.
Dat is trouwens ook typisch ADE: Ik arriveer bij locaties waar ik de rest van het jaar met de grootst mogelijke boog omheen wandel. Zo ook de Chin Chin Club. Maar misschien zou ik dat niet moeten doen. Want als het daar net zo gezellig is, als de track die Ronnie Flex erover maakte, dan moet ik daar toch eens wat vaker naartoe gaan. Of gewoon komende week veel FunX luisteren.
Want samen met Antoon, Kraantje Pappie en ADF Samski laat Ronnie Flex horen hoe een feestje op de Rozengracht hoort te klinken. Ze hebben de nieuwe DiXte met hun single ‘Chin Chin’.
Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.