Mornin’
Een niet nader te noemen oud-collega zei laatst tegen me dat ik echt Expeditie Robinson moest gaan kijken. Ik ben niet vies van wat matige tv op z’n tijd, maar dit kijken is net zo aantrekkelijk als momenteel een bedrijfje oprichten met Sywert van Lienden. Maar goed, deze oud-collega kijkt ook vrijwillig naar wedstrijden van Feyenoord, dus hij is vast liefhebber van zelfkastijding.
Ik iets minder, maar heb ’t eens geprobeerd. Expeditie Robinson dus. Waar je al moonwalkend de finale kan halen. Kijk maar naar Timor Steffens. Die liefkozend na dit seizoen ook wel Terror Timor wordt genoemd. Geen idee of je hem trouwens kent, is echt een hele bescheiden jongen. Heeft ooit een keertje met Michael Jackson gedanst, maar wil daar liever niet te vaak over praten.
Praten doen ze trouwens meer dan genoeg bij Expeditie Robinson. Vooral tijdens die ‘Eiland Raad’. Wat eigenlijk best lijkt op een gemiddeld kerstdiner. Zitten, mopperen, elkaar wegpesten en daarna zelf hongerig afdruipen. En ik heb goed nieuws, want over iets minder dan een week is het weer zover! Dan mag je langs bij die oom en tante waar je normaal gesproken nog niet heen zou willen als er een goudmijn in hun tuin zat.
Het begint al bij aankomst. Je hebt de deurbel nog niet bereikt, of het portier zwaait al open. De wind zorgt eerst voor een bizarre geur, die ergens tussen putlucht en Grolsch-fabriek in zit, maar dan staat oom Edmund wijdbeens in de opening naar je te loeren. Edmund. Randje zestig, heeft z’n spijkerbroek strakker gestreken dan een Mondriaan, met compleet afgetrapte bruine loafers eronder. Z’n snor is een kruisbestuiving van daadwerkelijk haar en verdwaalde tabak. En hij topt het allemaal af met een rood overhemd -in die spijkerbroek gepropt- waarvan alleen het knoopje rond zijn navel dicht zit. Helaas: Je oom ziet eruit als een categorie op Pornhub.
En zo praat hij ook. Na zestien bier wel met een dubbele tong. Gelukkig kan hij op dat moment niet veel meer dan vloeken over het eten en zeuren om meer bier. En daar zit je dan. Naast je neefje Virgil en tegenover Jeanette, zijn moeder, die eigenlijk vooral in de keuken aan het zwoegen is. En ondertussen mag jij aanhoren hoe je tegenwoordig drie banen nodig hebt om een bloemkool te kunnen kopen, direct gevolgd door een veel te lang verhaal over tante Elvira. Die is afwezig, want nog steeds pissig op Humphrey, de broer van Edmund, die er een paar maanden geleden vandoor is gegaan met een twintig jaar jongere figurant uit Flikken Maastricht. Ze betrapte die twee in hun slaapkamer en kon niks anders stamelen dan “Wat flik je me nou weer?”. Dit verhaal is het enige moment van de avond dat Edmund kan lachen.
Je ouders zijn allang uitgetuned, hebben net hun derde glas cognac achterover getikt en googlen stiekem op hun telefoons of het mogelijk is om familieleden te schrappen uit een stamboom. Kerstdiners. Ze gaan helemaal niet om eten. Het is eerder een soort Pavlov-test om te kijken welk familielid het eerst vlam vat over een ruzie van negentien jaar geleden waarbij iemand een turquoise teddy kapot heeft geslagen tegen het voorhoofd van de ander.
Kerst hoor je ook gewoon te vieren op je eigen bank, met Robert ten Brink in een gesponsorde tourbus op je tv, en een blik vol kerstkransjes op schoot. En FunX aan op de achtergrond. Waar Yade Lauren uitlegt hoe haar ideale feestdagen eruitzien. Als je wil meegenieten van haar ideale kerst, moet je FunX wel iets harder zetten, zodat de muziek boven je eigen gekauw uitkomt. En dan kan je de hele week meezingen met Yade en haar single ‘Christmas Bae’, want dat is de nieuwe DiXte.
Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.