Mornin’
De wereld is soms heel mooi. Maar soms ook een plek waar enorme rampen voor grote ravage zorgen. Denk aan de bosbranden in Los Angeles, overstromingen in Soedan, de aardbevingen op Santorini, en misschien wel het allerergste soort ramp: de speelfilms van Johan Nijenhuis.
Realiseer je dat duizenden mensen met hun leven hebben gestreden voor vrijheid, democratie en welvaart. Om zestig jaar later te eindigen met iemand die ‘Verliefd Op Ibiza’ maakt. En niks ten nadele van Johan, zal vast een hele leuke vent zijn om een Aperol mee te drinken. Maar die man moet echt verder uit de buurt van een camera blijven dan Kim Holland.
Het enge is ook dat hij al zeven keer exact dezelfde film heeft gemaakt, maar dat niemand het doorheeft. Tuurlijk, het is op een ander eiland, maar in principe komt het elke keer op hetzelfde neer. Iedere film begint met een zogenaamd charmante en ietwat onhandige hoofdpersoon, die óf een ziel-dodende kantoorbaan op de Zuidas heeft óf een ondefinieerbare “creatieve” functie bij een co-working hub aan een gracht in Amsterdam, met een oranje iMac op ’t bureau. Uiteraard hebben ze een sociaal leven waar de gemiddelde Nederlander een burn-out van zou krijgen, maar ondanks die stortvloed aan vrienden, zitten ze elke avond alleen thuis op de bank, waterkoker-noodles naar binnen te gieten.
Om de sleur te doorbreken wordt er een vakantie geboekt naar de zon en is de hoofdpersoon binnen vijf minuten verliefd geworden op de eerste persoon waar hij of zij -letterlijk- tegenaan botst. In plaats van even nummers uitwisselen, wordt er dan een halve film om elkaar heen gedraaid en getwijfeld. Totdat er een random bloemencorso wordt georganiseerd, waar ze elkaar weer tegenkomen en binnen vijf minuten staan te tongen. Want er is natuurlijk niets romantischer dan samen een -op die iMac lijkende- pompoen uithollen onder een hemel van goedkope kerstlampjes.
Dat gaat natuurlijk maar twee scènes goed, want dan is er opeens een totaal-niet-geforceerde ruzie. Puur omdat de film anders veertig minuten zou duren. Dus conflict, iemand loopt boos weg, de ander roept wanhopig hun naam. En het maakt niet uit of dit moment zich letterlijk afspeelt op de zon, iemand blijft altijd treurig achter in de stromende regen. Niet voor lang hoor, want ze krijgen allebei opeens functionerende hersenen, realiseren zich dat je dingen kan bespreken en komen tot dat inzicht op één of ander vaag schuurfeest waar ze allebei opduiken, ook al zaten ze hemelsbreed verder van elkaar vandaan dan Donald Trump en een gezond verstand.
Zoals het hoort in dit soort films verschijnt de rest van de cast dan ook en blijken ze allemaal hetzelfde klasje te hebben gevolgd bij Lucia Marthas, want ze voeren spontaan een choreografie helemaal synchroon uit. En terwijl de camera net iets te langzaam uitzoomt, zit jij te staren naar zestig paar heupwiegende facings die meer licht geven dan een TL-plafond.
En stiekem vindt meer dan de helft van Nederland dit soort films geweldig. Waarschijnlijk omdat mensen toch graag willen geloven in de liefde. Het gevoel dat ze niet meer alleen zijn, maar samen met iemand oud gaan worden. DJ DYLVN is ook zo’n romanticus. Hij maakte al een track over het voelen van vlinders, legde met Kleine John vorig jaar uit dat hij liever niet alleen, maar samen is. En dit jaar wil hij zijn geliefde laten weten dat hij niet meer bij haar weggaat. Om dat zo overtuigend mogelijk te vertellen krijgt hij hulp van Ronnie Flex, Tabitha en Emms en mag hij zijn verhaal komende week extra vaak doen op FunX. Want DJ DYLVN heeft de nieuwe DiXte met zijn single ‘Zal Ik Blijven’.
Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.