Mornin’
Ik ben er laatst voor naar het buitenland gevlucht, om het in rust te kunnen negeren, maar eigenlijk ontkom je er minimaal één keer per jaar niet aan: Je verjaardag vieren.
Ik vind het ook gewoon een vreemd fenomeen: Vieren dat je eigenlijk niks bijzonders hebt gedaan, afgezien van 365 dagen lang onder werktijd door TikTok scrollen. Voelt toch een beetje alsof je een heel seizoen lang alleen maar op de bank hebt gezeten bij Real Madrid, maar dan wel als eerste speler de cup vastpakt wanneer het team de Champions League heeft gewonnen.
Hoewel verjaardagen vaak vooral voelen alsof je aan het verliezen bent: Je geduld, je humeur, je wil om te leven. Zeker in Nederland.
Met name verjaardagen van anderen trouwens. Dat je weer ergens een woonkamer in bent gelokt en de witte tuinstoelen al ziet staan: Hup, lekker met z’n allen in een perfect uitgelijnde kring van ongemak zitten. Althans, dat denk je, want je moet eerst even iedereen die er al zit groeten én feliciteren. Ook die excentrieke tante die je alleen kent van foto’s en de vriendin van je neef die zelf ook net tien minuten binnen is en geen idee heeft wie al die mensen in deze woonkamer zijn.
Je moet trouwens eerst nog langs de slaapkamer, want die enorme stapel jassen op het bed is vandaag de garderobe. Als je daarna eindelijk in die kring zit, krijg je een stuk slagroomtaart aangereikt. Op zo’n papieren bordje dat instabieler is dan de Amerikaanse regering. Zonder vorkje, je moet ’t gewoon met je hand naar binnen schuiven. Wegspoelen gebeurt met koffie, thee of River Cola.
Je hebt de laatste hap nog niet in je slokdarm, of Thedoor tikt je aan. Zo’n oom die chronisch riekt naar goedkope wodka en altijd een paar centimeter te dichtbij komt. Dat je bijna die verwilderde haren in z’n wenkbrauwen kan aanraken met je wang. Hij lacht ongemakkelijk met z’n mosterdgele tanden en begint dan vragen op je af te vuren: “En, nog steeds single?”, “Wordt wel een keer tijd voor kids he?”, “Ben je al 30? Oh, het is te zien ja!”
Je wordt net op tijd gered door iemand anders die roept dat het tijd is voor een “leuk spelletje”. Mentaal was je al een uur galgje aan het spelen, maar je doet toch maar mee met een potje 30 Seconds: Puur met de hoop dat iemand je de opdracht geeft om halve minuut je adem in te houden, zodat je flauwvalt en gered kan worden van deze verschrikkelijke setting. Die natuurlijk niet kan eindigen zonder verjaardag liedjes te zingen.
Maar misschien dat je deze keer in plaats van een dissonante versie van “Lang Zal Hij Leven” kan gaan voor de nieuwe single van Jonna Fraser. Die zingt ook over verjaardagen, maar dan wél op een manier dat je ook daadwerkelijk zin krijgt om het te vieren. Komende week kan je extra vaak doen alsof je je eigen ouderdom omarmt wanneer je FunX aan hebt staan. Want ‘Bday Baddie’ van Jonna Fraser is de DiXte.
Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.