Een gemiddeld mens draagt dagelijks minimaal zo’n zes meter aan darm met zich mee. In principe kan je die vullen met water, fruit en een verdwaalde sprinkhaan en daar dan prima op leven. Maar uiteraard is dat niet waar de mensheid tevreden mee is. En zijn we dus de afgelopen tweeduizend jaar vooral bezig geweest met dingen bedenken die eigenlijk op geen enkele manier ooit tegen je gehemelte aan hadden mogen schuren. Maar we er toch in hebben geduwd.
Die akelige crompouce natuurlijk. Maar ook het hele concept van moleculair dineren, waarbij elk gerecht eruit ziet als een lepel met schuimende Dreft. Chips met augurksmaak. En vergeet niet de Rainbow-hype, waarbij letterlijk alles meer kleuren moest hebben dan je oog na een date met Mike Tyson. Voedseltrends zijn sowieso bijzonder: Een tijd lang was iedere taart Red Velvet, mocht er niks anders op je brood dan avocado, was zo ongeveer elk product “Flaming Hot” en had het een nasmaak van karamel zeezout.
Ook qua drinken kan het niet normaal. Het is nu -volgens mij- wel een beetje klaar, maar die hele Kombucha fase heb ik nooit begrepen bijvoorbeeld. Het is gefermenteerde thee. En fermenteren komt eigenlijk neer op iets “gecontroleerd laten rotten”. Beetje wat Pieter Omtzigt heeft gedaan met zijn politieke partij. Bubble Tea gaat er bij mij ook niet in. Letterlijk. Soort Russisch roulette met je huig, waarbij elke slok drinken gepaard kan gaan met iets dat het beste te vergelijken valt met een oversized bolletje snot. En bij Kokoswater vraag ik me altijd af waarom iemand vier euro wil betalen voor iets dat smaakt naar voorverwarmd zweet.
Maar momenteel is er geen grotere hype dan Matcha. Het gif-groene theepoedertje uit Japan. Gestoomd, gedroogd, fijngemalen en verkocht met marges waar zelfs goudhandelaren van schrikken. Half Nederland is opeens vrijwillig hun volledige salaris aan het uitgeven aan vloeibaar gras. Hoewel, je kan het ook krijgen als ijs, pannenkoeken of muffins.
En in de vorm van muziek. Die waarschijnlijk net zo succesvol gaat zijn als het drankje. Bij PSV gaat ’t de laatste tijd wat stroever, maar gelukkig scoort Noa Lang op FunX wél. Met een assist van Jonna Fraser. Want ‘Matcha Coco’ van Noano is komende week de DiXte.
Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.