Ik wandel bijna elke dag langs een Casa, hier bij mij om de hoek. En heb dus in real-time kunnen zien hoe die winkel transformeerde in een verlaten kerkhof. Het is ook lichtelijk ironisch dat je je bedrijf ‘Casa’ noemt en dan letterlijk alleen maar producten verkoopt die ik voor geen goud in m’n huis zou willen neerzetten. Nou zie ik je denken: “Ja, maar jij vindt niks leuk, ouwe zeurdoos”. En dat klopt. Maar in dit geval ligt het niet aan mij: Die winkel is niet voor niks failliet, de rest van Nederland vond het ook meuk.
En toch is het altijd jammer als een winkelketen failliet gaat, het is namelijk ook vaak wel weer leuk om een beetje door zo’n pand te struinen. Mijn middelbare school zat heel dicht bij een Perry Sport, waar ze -midden in de winkel- een complete basketbal court hadden gemaakt. Heb daar aardig wat pauzes nagespeeld hoe het zou zijn als Michael Jordan scheel was en slechter kon mikken dan de gemiddelde man boven een wc-pot.
De Expo was ook geweldig. Lekker door zesduizend Baywatch posters heen bladeren en weggaan met een setje gratis Boomerang kaarten. Maar helaas: Ook failliet. Net als een hoop andere winkels. Denk aan de V&D, Kijkshop, Halfords, Bart Smit, CoolCat en Dixons. Maar het allergrootste verlies van de Nederlandse winkelstraat is toch wel de Free Record Shop. Past trouwens prima in het rijtje ironische winkelnamen, want het was er allesbehalve gratis. Er waren vorige maand nog nét geen rellen toen Spotify vier euro duurder werd, maar voor een gemiddelde CD met krap een uurtje muziek erop, was je zo veertig gulden verder. Voor de Gen Z’ers onder ons: Dat is ongeveer vijf matcha’s.
Maar goed, verder was die winkel legendarisch en heb ik daar genoeg geld achtergelaten om minimaal één setje Ferrari-velgen van Hans Breukhoven te financieren. Want CD’s waren geweldig. Niks meer vooruitspoelen met een potlood, geen gekraak en naalden vervangen, maar perfect ongestoord geluid. Tenzij je rondliep met een Discman.
Weinig dingen waren leuker dan je albums mooi alfabetisch in de kast zetten en ondertussen de boekjes doorlezen om te zien wie de panfluit op track tien van het album had ingespeeld. Want ja, albums waren toen nog een ding. Maximaal vijftien tracks, die een geheel vormden en waar een artiest met gemak twee jaar singles vanaf kon trekken. Dat is allemaal een beetje veranderd toen we dankzij Napster, Kazaa en LimeWire opeens een echte “free” record shop hadden. Langzaamaan werden albums minder interessant en verschoof de focus steeds meer op de single. En dan niet the kind that’s ready to mingle.
Hoewel dat eigenlijk wél is waar Idaly het over heeft. Zijn nieuwe single gaat daadwerkelijk over single zijn. En dus is de cirkel, net als de CD, eigenlijk weer rond. En ook al ben jij misschien single, je hoeft je dankzij Idaly niet alleen te voelen, hij houdt je komende week extra veel gezelschap. Mits je naar FunX luistert: Want ‘Single’ van Idaly en Milolaathetlukken is de nieuwe DiXte.
Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.