“Minimaal de restanten van dertig soorten aan Colombiaanse planten”

Het kan aan mij liggen, maar als kind had ik blijkbaar een veel te romantisch beeld van hoe de wereld eruit zou zien wanneer ik volwassen was. Niks geen aanslagen, genocide en jaarlijkse Tweede Kamerverkiezingen, maar een zorgeloze wereld waarin iedereen vrienden met elkaar zou zijn, we allemaal een huis met twee auto’s op de oprit hebben, en een koelkast die voller zit dan het ‘duiders desk’ van RTL Tonight.

Dat we stiekem allemaal zouden leven als een Floris-Willem. Zo iemand waarvoor school een formaliteit is, omdat papa allang geregeld heeft dat hij kan instappen als CFO bij het familiebedrijf. Waar je op je achttiende een vooroorlogse Jaguar als cadeau krijgt, die al vier generaties in de familie zit en waar je in de asbak minimaal de restanten van dertig soorten aan Colombiaanse planten aantreft. Dat je grootste zorg in de ochtend is waar je je zonnebril hebt laten liggen, omdat je die in hartje november nog steeds elke dag semi-nonchalant tussen je haar steekt als een soort diadeem.

Een leven zo zorgeloos dat je alles kan doen wat je wil: Elke vier weken een andere leuke baan, zes maanden achter elkaar op vakantie, of een merk beginnen dat zwarte toiletartikelen maakt en dit Urinoir noemen.

Maar tien minuten het journaal aanzetten rukt je zo weer uit de fantasie van Floris-Willem en onbruikbaar wc-papier. Je bent direct weer terug in de realiteit, waar je erachter komt dat het leven uiteindelijk toch een beetje is als Stevie Wonder die een blindedarmoperatie ondergaat. Waarbij de arts na de operatie vrolijk komt vertellen dat ze de wond hebben moeten hechten, dus er helaas een litteken zal ontstaan, maar dat je daar uiteindelijk toch niks van ziet. Het is lastig om een goede kijk op de wereld te hebben als je je volledig kan blindstaren op alle negativiteit die over je heen gestort wordt.

Wegkijken heeft geen zin, maar je ogen sluiten kan ervoor zorgen dat je dingen soms juist helder gaat zien. En vooral heel goed hoort. Zo ook komende week bij FunX, waar je kan luisteren naar een track die al een maand of twee een eigen leven is gaan leiden online, maar helaas nog nergens helemaal te horen was. Maar het wachten is voorbij, daarom is ‘Helaas’ van Langa, Yssi SB en Rijck de nieuwe DiXte.

Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.