Mornin’
Het is oktober. Wat inhoudt dat, naast het trotseren van Siberische temperaturen waar ik overduidelijk niet voor gemaakt ben, in medialand “het nieuwe seizoen” alweer een paar weken geleden is begonnen. Iedereen heeft twee maanden apotheker kunnen spelen op een volgebouwd weiland in de provincie, maar nu de festivals klaar zijn, worden we weer massaal geacht elke avond naar de tv te kijken.
En dat gaat eigenlijk precies zoals ieder jaar: SBS heeft de eerste flop al te pakken. NPO de eerste rel. (thanks Bert!) En RTL heeft Gerard Joling weer eens gereanimeerd om wat aan de kijkcijfers te doen. Ook zijn er weer negenhonderd nieuwe talkshows gestart. Allemaal met een nieuw decor, maar uiteraard weer dezelfde zes presentatoren die al negentien jaar lang uiterst matige filmpjes van Jaïr Ferweda instarten. Which is fine. Helemaal prima.
Kijken naar mensen die aan een tafel zitten en doen alsof ze van alles verstand hebben, het is alsof ik m’n werk mee naar huis heb genomen. Dus helemaal vertrouwd. Ik heb er geen enkel probleem mee dat Caroline van der Plas me probeert uit te leggen waarom ‘Old MacDonald Had A Farm’ toch écht in de Top 2000 hoort. Maar wat me wél echt rillingen geeft, is dat moment waarop een artiest op dat podium van spaanplaat, triplex en piepschuim gaat staan en voor een halflege studio even zijn of haar “kunstje” mag doen. En dat de tafelgasten dan gaan meeklappen. Op de maat. Althans, dat denken ze zelf.
Zitten daar een bloedserieuze generaal met tachtig onderscheidingen, een slachtoffer van de toeslagen affaire én Alexander Klöpping intens a-ritmisch mee te deinen met een zwetende Peter Beense, die snakkend naar adem de laatste paar noten van ‘De Vlieger’ uit z’n longen perst, omdat het “Hazes week” is bij Eva Jinek.
En al was het “Broederliefde week” in die show, het ongemak dat van het scherm (en Peter) afdruipt als je dat shot krijgt waarin de mensen aan tafel hun nek harder verdraaien dan een PVV-minister haar woorden, ik kan het niet aan. En dan zie je ze ook nog echt zichtbaar zoeken naar het ritme, waardoor ze klappen als een auto die vastzit in de eerste versnelling, ik zak dan het liefst direct door de grond richting de hel. Het is daar in ieder geval warmer dan hier momenteel.
Waar het nieuwe tv-seizoen vaak een teken is dat de dekentjes weer op je bank mogen, de Stoov weer wordt afgestoft en iedereen massaal kaarsen gaat aansteken, is de herfst voor Shenseea juist hét moment om de deur uit te gaan. Om te daten. Het liefst met meerdere mannen tegelijk. Wat weer een dankbaar item zou zijn voor aan een talkshowtafel trouwens.
Maar om ervoor te zorgen dat jij het net zo warm krijgt als haar, en toch gewoon lekker thuis op de bank kan zitten, hebben we komende week bij FunX een oplossing voor je, want we gaan haar nieuwe single gewoon extra vaak draaien, zodat je stiekem toch een kleine lokale hittegolf kan meemaken. Dankzij Shenseea dus, en haar single ‘Dating Szn’, want dat is de nieuwe DiXte.
Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.