Zestien keer bijna in het water belanden. Uitwijkmanoeuvres die ze in de F1 niet eens na kunnen doen. Je afvragen hoe je ooit levend je eindbestemming gaat bereiken.
Nee, ik heb ‘t nog niet over Riders Republic, maar een korte fietstocht in Amsterdam.
Prachtige stad, maar soms voelt het wel alsof de gemeente stiekem een real life Carmageddon heeft uitgerold, zonder het de fietsers te melden.
Denk niet dat ons lokale fietsverkeer de inspiratie was voor Ubisoft (spoiler: zeker niet. De inspiratie was geld) maar het maakt Riders Republic gelijk vertrouwd.
De game is in alles behalve de naam een opvolger van Steep, maar naast sneeuwsporten, kan je nu ook off- en on-road op een fiets. En nee, dat klinkt niet spannend. Als vervoersmiddel is een fiets net zo sexy als een bord zuurkool. Maar toch. Het fietsen is best wel nice.
Alles wat je normaal gesproken wil doen -lomp inhalen, mensen de struiken in duwen, drie salto’s- kan nu. Zonder schrammen of nekbrace. Extreme sports, maar dan extremely cozy voor de tv. Ik keur het goed.
Wat ik niet meteen goedkeur: Glitches. De typische Ubisoft collectibles. Amper een storyline. En herhaling. Heel. Veel. Herhaling. Ubisoft games beginnen altijd als een rondleiding in een snoepfabriek: “kijk maar uitgebreid naar alle varianten en leuke dingen die we hier bedacht hebben.”
Om eindstand achter een lopende band te worden gezet om alleen maar kauwgomballen te verpakken. Het begint na een tijdje altijd een beetje als werk te voelen.
Dat is jammer. Want in de kern is Riders Republic een prima game. Zeker als je op wintersport wil, maar liever niet de gipsvlucht terugpakt.
Belangrijkste vraag: Hoe lastig is de platinum?
Een miljard collectibles, een event dertig keer moeten doen dat maar om het halfuur plaatsvindt en je soms ook zonder schaamte de lobby uit trapt (toch dat Amsterdamse gevoel een beetje erin) en Weekly challenges. Het is allemaal niet moeilijk, maar wel tijdrovend. Beetje als kerst met je schoonfamilie. Maar met twee weken grinden heb je de platinum wel binnen.