Horrorfilms zijn voor mij een beetje als uitgenodigd worden bij je buren. Je wil niet, je gaat toch, en uiteindelijk vraag je je af waarom niet iedereen in de ruimte levenloos op de vloer ligt wanneer je eindelijk weggaat. Kort gezegd: horrorfilms kijk ik niet voor m’n plezier.
Toch blijf ik op de één of andere manier wel de games van Supermassive spelen. Blijkbaar vind ik horror wel leuk wanneer ik zelf kan bepalen hoe iemand tot zijn of haar eind komt en eruit ziet als een wandelende Barbie pop.
Want heel eerlijk: In de hele Dark Pictures Anthology is grafisch vaak wel te zien dat ze werken met hetzelfde budget als waar ik m’n maandelijkse boodschappen mee doe. The Quarry is daar een redelijke uitzondering op en ziet er vaak erg goed uit. Net zo vaak ook niet, maar ach, details.
Details die trouwens wel dezelfde valkuilen openbaren als bij de vorige games van Supermassive: Je kan geen enkele scene skippen of even vooruit spoelen. Wat vooral top is bij de credits van twintig minuten (bel in de tussentijd gerust je moeder voor een appeltaart recept, je hebt meer dan genoeg tijd om alles te noteren) maar ook bij de collectibles. Die niet stacken.
Elke keer als je de game opnieuw begint, moet je alles weer gaan verzamelen. Het idee hierachter is vast dat je dan langer met de game doet omdat je ’t vaker gaat spelen. Maar de praktijk komt vooral neer op verveling. En dat is zonde.
Want het verhaal van The Quarry zit wel goed in elkaar. De hoofdpersonen zijn -uiteraard- wandelende clichés, maar niet op een vervelende manier en soms best wel likeable. En hoewel de keuzes over het algemeen niet heel veel impact hebben, zit er toch wel een bepaalde spanning in de game.
De eerste keer dat je ’t speelt dan. Dan is het gewoon weer een mooie aanvulling op hun vorige games en een prima game om met een paar vrienden te lachen om je slechte keuzes. De alle slechtste keuze die je uiteindelijk kan maken zit niet in de game trouwens. Dat is gaan voor de platinum…
Belangrijkste vraag: Hoe lastig is de platinum?
Heb je ooit willen leven in een droom waarin je nooit ontwaakt, maar wel elke zes uur DJ Khaled “Another One” hoort zeggen?
Dat is de beetje de route naar de platinum. Je gaat ’t verhaal een keer of vier helemaal spelen. Zonder ook maar één cutscene te kunnen skippen. Na de derde keer je de dialogen beter dan de lyrics van een K3 nummer en ben je vooral mentaal jezelf aan het visualiseren op een zonnig strand.
Met naast je in het zand, wél een glimmende nieuwe platinum.