Na twee jaar mondkapjes dragen vanwege dat vleermuis virus, hadden we het allemaal over ‘het nieuwe normaal’. En daarmee werd dan bedoeld dat die akelige drie zoenen bij iedere begroeting sneller werden afgeschaft dan je abonnement bij Saints & Stars, en dat thuiswerken toch niet het einde van de wereldeconomie bleek te zijn.
Even vierentwintig maanden vooruit spoelen en we hebben een compleet nieuwe definitie van het nieuwe normaal. Want het nieuwe normaal is wakker worden, opstaan, je camera en ring-light aanzetten, weer in je bed gaan liggen en filmen hoe je doet álsof je wakker wordt. En dat is níet normaal. We zijn misschien collectief ietwat doorgedraaid. Kijk maar naar het gemiddelde basisschoolplein, dat er tegenwoordig uitziet als het clubhuis van een motorbende die rijdt op My First Harley-Davidsons met reflecterende pedalen. En ik geef het nog een maand of zes voordat je je drankjes op een festival kan betalen met Klarna.
Het is een beetje als hoe we allemaal geloven in AI als de sleutel naar de toekomst, terwijl het gewoon een stuk software is dat getraind wordt op dertig jaar menselijke input online. Amerikaanse bedrijven zijn maandelijks miljarden aan het uitgeven om de zwakbegaafde tweets van Kees Kuipers uit Wormerveer te gebruiken voor je volgende sollicitatiebrief. Niet dat we nog banen nodig hebben, de helft van het land is over drie jaar full-time Labubu-blindbox-unboxer op TikTok. En de andere helft ligt als een gepekelde aardappel ernaar te kijken. En dat alles onder de noemer “vooruitgang”. In onze mentale ontwikkeling zit net zoveel schot in als in de neus van de gemiddelde Amsterdamse grachtengordel Yup. Daarom ook dat we drie weken bezig waren met Justin Timberlake breken op social media, achteraf de feiten horen en nu weer alles moeten lijmen.
We zijn misschien echt allemaal gek aan het worden. Wat niet heel verrassend is als je kijkt naar de non-stop notificatie nachtmerrie waarin we massaal leven, waarbij je pink vergroeid is tot een onderzetter van je telefoon en de volgende generatie mensen waarschijnlijk een nekwervel of twee extra heeft ontwikkeld om makkelijker de hele dag voorover te buigen richting een scherm. Onze kijk op de wereld is tegenwoordig met een hoek van 45 graden gekanteld. Geen wonder dat we die stip op de horizon niet meer kunnen zien.
Misschien is dat ook okay, is het gewoon de normale evolutie van de mens. Maar misschien is het ergens toch ook wel gek. Zoals de aanbouw van Trump bij het Witte Huis. Dat een club met de naam Vitesse zo’n langzame dood sterft. Het feit dat Steven Kazàn ontgoocheld was vanwege zijn scheiding. Waarschijnlijk niemand die dit leest ooit een vakantie heeft geboekt bij Jet2. En de realisatie dat Kaya Imani meedeed aan FunX Talent en niét heeft gewonnen. Iets wat ze een jaar later behoorlijk recht kwam zetten toen ze de FunX Award in de categorie Next Best kwam ophalen.
Waarom ze die Award heeft gewonnen, laat ze komende week extra vaak horen op FunX. Daar is in principe echt niks geks aan, ook al is de titel van de nieuwe DiXte ‘Misschien Crazy’.
Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.