Er zijn weinig dingen zo Nederlands als klagen over het weer. Maar dat ga ik vandaag niet doen. Ondanks dat het één van de tien geboden lijkt te zijn die hoort bij het Nederlanderschap. Het moment waarop je een Nederlands paspoort vastpakt, accepteer je namelijk onbewust ook een aantal strikte voorwaarden.
Zo ben je natuurlijk de taal machtig en gaat minstens de helft van je inkomen naar de Belastingdienst. Maar ook draag je minimaal één dag per jaar een compleet oranje outfit, zal je nooit vieren dat je wereldkampioen voetbal wordt, en ben je gezegend met de aangeboren afwijking om diep van binnen altijd een beetje gierig te zijn. Ik bedoel, we zijn het land dat de ‘tikkie’ heeft bedacht. Internationaal is ‘going dutch’ gewoon een normale term voor gezeik rondom de rekening bij een restaurant.
En toegegeven, die landelijk heilig verklaarde zuinigheid zit dus ook zo af en toe in mij. En komt met name tot uiting in het feit dat ik weiger te betalen voor mijn Duolingo. Ondanks mijn streak van 986 dagen. Dat is bijna duizend dagen geterroriseerd worden door een digitale groene vogel die meer aan upselling doet dan een autodealer. Bijna elk uur krijg je wel een notificatie als je de app nog niet hebt geopend die dag en die vogel gaat ook steeds bozer kijken, naarmate de deadline nadert. En dat alles omdat ik niet twintig euro per maand wil aftikken om Spaans te leren.
Want dat is waarvoor ik Duolingo gebruik. Ja, ook om tijd te doden, zeker tijdens corona toen ik ermee begon, maar om mezelf verstaanbaar te maken wanneer Real Madrid belt of ik hoofdtrainer wil worden. Gaat ‘m niet worden trouwens. Ga dat team gewoon moeten aanspreken in Engels. Want na een ruime twee jaar Spaanse woorden gokken, kom ik niet verder dan op de Ramblas een lauwwarm biertje bestellen en bij de Berskha een “Pantalones Rojos” afrekenen.
Aan de andere kant: misschien moet ik het positief bekijken en denken dat iets in ieder geval beter is dan niets. Zoals m’n Duolingo zou zeggen: Mas Que Nada. Hoewel dat eigenlijk Portugees is trouwens. Het is ook de titel van een track uit 1963. Die drie jaar later werd gejat door Sergio Mendes. En veertig jaar later, in 2006, opnieuw een hit werd dankzij The Black Eyed Peas.
Een kleine twintig jaar verder gaat de titel -iets aangepast, dat wel- opnieuw zorgen voor een hit. Deze keer niet in het Portugees, maar Frennanees. Of je hem nou gaat verstaan of niet, stilzitten gaat de komende week níet lukken als je FunX aanzet. Sowieso niet omdat je overdag tussen 9u en 16u de FunX Zomer Top 500 hoort, maar daarnaast ook de zomerse nieuwe DiXte van Frenna: ‘mas q nada’
Ik werk bij FunX. Elke week communiceer ik daar welke nieuwe muziek we gaan draaien. Dat had gekund in een simpele, korte, mail. Maar dat is uiteraard niet wat ik doe.